Třetí díl blogu vyprávěl o prvotních náznacích naší fyzické i mentální námahy, kterou jsme museli vyvinout, abychom začali transformovat náš sen o vlastním pivovárku do fyzické podoby. Popisovali jsme vám všelijaké „oplétačky“ kolem úklidu budovy, odprodeje strojů i tvorby projektové dokumentace včetně krkolomného procesu jejího schvalování. Postupně jsme se tak dostali z přípravné a administrativní etapy do fáze realizační, která byla zase o něco náročnější než část předchozí. Důvodů bylo hned několik.
Před zahájením rekonstrukce bylo velmi důležité dobře zvážit výchozí stav objektu vzhledem k jeho zamýšlenému využití. Získali jsme tak základní představu o výčtu všech potřebných rekonstrukčních prací. Poměrně zásadní věcí byl pro nás fakt, že do toho okamžiku byly veškeré nejnutnější opravy budovy často odkládány z důvodu nedořešených vlastnických vztahů. To už však naštěstí přestalo platit, a tak před námi stála jedna z největších „výzev“, kterou bylo nutné jednou pro vždy vyřešit. Proto jsme také příliš neotáleli a pustili jsme se do rekonstrukce. Práce bylo u nás víc než na kostele a vyřádit by se zde dokázal opravdu kde jaký řemeslník, brigádník nebo třeba i náhodný kolemjdoucí, který měl zrovna zdravé ruce, nohy a chuť do práce. Teda pokud se zrovna nebál výšek, protože …
Nejhůře na tom byla střecha, která byla děravá jak ementál, a tak do budovy při dešti na mnoha místech už delší čas zatékalo, což přineslo své následky. Z ekonomických důvodů jsme se rozhodli, že se pokusíme střechu opravit svépomocí, resp. hlavně s pomocí rodiny a přátel. Švagr Vašek se toho nebál, protože už měl s tesařinou zkušenosti. Byl proto nominován do pozice hlavního stavbyvedoucího a my ostatní jsme mu přicmrndávali (pomáhali). Občas jsme brigádu domluvili po práci, jindy zase o víkendu. Padlo na ni i mnoho dnů naší dovolené a nějaký ten státní svátek. Celkem jsme museli nahradit cca 550 metrů čtverečních střešní krytiny, kterou původně tvořil (časem velmi zkřehlý) Cembrit. To mělo za následek hned několik karambólů, kdy se nám pár brigádníků propadlo skrz střechu do podkroví (naštěstí to nebyla příliš velká výška). Člověk tak musel po střeše našlapovat s rozvahou, skoro jako by se nacházel v minovém poli, jinak měl vzápětí „letecký den“.
Když jsme shodili všechen starý Cembrit ze střechy dolů, pokračovali jsme v opravách a v impregnaci krovů, plus jsme také zateplovali celý podstřešní prostor minerální vatou. Prostě, když už jsme se na to vrhli, tak se vším všudy! Naštěstí nás bylo vždy (vzhledem k objemu naplánované práce) dost. Ale i při této činnosti čekaly na vybrané brigádníky nástrahy. Ať už to byly zapíchnuté hřebíky v nohách (které trčely z podlahy v podkroví a ne vždy byly na první pohled vidět), nebo se ve vzácných případech jednalo také o psychické újmy na zdraví plynoucí z podstřešního nálezu nějakého mrtvého, vysušeného, až skoro mumifikovaného divnozvířete. Ani vosám se příliš nelíbilo, že jim likvidací střechy zasahujeme do jejich příbytků, což nám daly několikrát zřetelně najevo. Naštěstí se nám podařilo s těmito nástrahami statečně poprat, až se nám po několika měsících povedlo dotáhnout výměnu střechy do zdárného konce.
Ovšem, nebylo to zadarmo. Výměna střechy nám dala hodně zabrat, někdy jsme ji prováděli v úmorném horku, kdy nechyběla ani spálená záda, či zátylky. Jindy byla zase zima, nebo nás hnal vítr a déšť. Pro některé brigádníky tato zkušenost měla ale i pozitivní následky, kdy se jim například podařilo alespoň částečně vyléčit jejich strach z výšek. Výsledkem naší společné práce je nová plechová střecha, u které doufáme, že nás zase nějaký ten pátek udrží v suchu.
Pro lepší představu o celkovém průběhu výměny střechy jsme vám připravili video, které vše podstatné ve zrychlené formě znázorňuje. Rádi bychom využili tohoto prostoru k tomu, abychom poděkovali Móni a Danovi za záběry z dronu, které videu vdechly tak trochu „jiný úhel pohledu“ z ptačí perspektivy. Teď už ale mrkejte, jací šikovní řemeslníci jsme nakonec byli.
A tak byla první větší rekonstrukční akce konečně za námi. Jsme moc rádi, že nám i v této fázi velmi pomohli přátelé a rodina, kteří se toho nebáli. Moc si vážíme jejich času a pomoci, kterou jsme tehdy opravdu potřebovali! Věříme, že jakmile bude pivovárek funkční, že se jim budeme moci adekvátně revanžovat.
V dalším díle našeho blogu se blíže podíváme na ostatní rekonstrukční činnosti, které nás potkaly při přetváření části stolárny na minipivovar. Proto si to nenechte ujít a sledujte dál, jak se nám daří.
Tak dej Bůh štěstí!
Roman a Jana Jánošovi, alias Pivní srdcaři.