V závěru předcházejícího článku jsme vám popisovali, jak nás to konečně trklo. Tím pádem nám bylo jasné, že chceme vařit pivo ve velkém. S tímto faktem se nám však v hlavách objevily další otázky, na které jsme museli postupně hledat odpovědi. A o tom bude druhý díl našeho blogu.
Začneme to celé mírným zasněním. Mnozí z vás, kteří mají kladný vztah k pivu, nám určitě dají za pravdu, že myšlenka o vybudování vlastního minipivovaru je dosti „husto-kruto-přísná“, což samo o sobě podporuje následující paralela. Vedle toho tady totiž existuje představa, kdy nemalá část naší populace začíná svůj běžný den tím, že si ráno zapne kávovar a normálně posnídá. A proti tomu jde ten náš budoucí kontrast, kdy den v pivovaru začne zapnutím varny o objemu několika hektolitrů a snídaní ve formě koštovačky zrajícího piva v ležáckém sklepě. No prostě, není snídaně jako „snídaně“.
Ale teď trochu vážněji. Kromě toho, jak se může zdát celá myšlenka o vlastním pivovárku jakkoliv parádní, existují zde také i méně příjemná fakta, se kterými jsme se museli dopředu smířit. První věcí je byrokracie. V našich končinách není založení a řízení vlastního podnikání dvakrát jednoduché. Komunikuje se zde s mnoha institucemi, z nichž každá má své specifické formuláře, požadavky, zákony a termíny. Tuto skutečnost podtrhuje také to, že pivovarnictví je jako odvětví velmi konkurenčně ostré, není zde jednoduché se prosadit a žádné větší chyby se neodpouštějí. Vybudovat si dobré obchodní jméno je hodně náročné, ale na druhou stranu je velmi jednoduché ho ztratit. Dalším důležitým omezujícím faktorem bude čas a jeho nedostatek. Museli jsme si totiž uvědomit, že vybudovat a provozovat něco tak velkého jako je minipivovar vyžaduje značnou míru úsilí, ať už se bavíme o fyzické práci na stavbě, při propagaci, či při řízení samotného podnikání. Určitě nás to bude stát spoustu volna, které by šlo za jiných okolností využít třeba k odpočinku na dovolené, nebo k provozování různých sportovních aktivit a jiných radovánek. No a v neposlední řadě je to samozřejmě o nemalém balíku peněz, který budeme muset sehnat i o riziku, že to nakonec celé nevyjde. Těmito úskalími jsme se s manželkou tak trochu vzájemně postrašili, ale naštěstí nás to neodradilo. Nakonec jsme si řekli, že se do toho přece jen pustíme, abychom třeba „na stará kolena“ nelitovali, že jsme to ani nezkusili. A tak jsme se záhy vrhli na vymýšlení odpovědí na několik klíčových otázek, které nám nedaly v té době spát.
Víme, co chceme dělat, ale nedokážeme to prozatím pojmenovat
Co se týče budování obchodní značky, tak jsme nějaký čas přešlapovali před tou nejzákladnější otázkou, kdy jsme začali přemýšlet nad samotným názvem našeho pivovaru. Jelikož jsme to nechtěli odfláknout a pojmenovat náš pivovar jednoduše po našem příjmení, nebo po dědině, kde bude stát, trval nám tento proces několik dní, během kterých jsme se s manželkou k tomuto tématu neustále vraceli. Nemělo smysl něco na silu zkoušet vymýšlet, když to zrovna nešlo, spíše jsme čekali na okamžik, kdy to přijde tak nějak samo a kdy se nám oběma bude líbit název na první dobrou. A to se také stalo, když Jane přišla s myšlenkou, že by se to naše budoucí živobytí mohlo jmenovat po místní dominantě Vizovických vrchů, a tak právě v tom okamžiku „přišel na svět“ náš Minipivovar Komonec. S tímto označením nám najednou začalo do sebe zapadat hned několik věcí.
Prvním kouskem skládanky byl náš osobní vztah ke Komonci, ke kterému se mj. váže naše tragikomická „zásnubácká“ historka, o které vám napíšeme zase někdy jindy. Dalším dílkem skládačky byl fakt, že máme hodně blízko k přírodě a určitě bychom neradi postavili průmyslový pivovar. Líbilo by se nám, kdyby náš pivovar reprezentoval tradiční prvky oblasti, ve které žijeme, resp. místo, ke kterému má široké okolí blízko. A v neposlední řadě jsme přesvědčeni, že celý kraj pod Komoncem je velmi kouzelný a zaslouží si být opěvován. Zviditelnit jej také pomocí dobrého řemeslného piva by mohla být docela zajímavá výzva. Tato fakta i další jiné myšlenky (například spojené také s využitím lokálních surovin pro vaření piva) nás utvrdily v tom, že Minipivovar Komonec je pro nás ta správná cesta.
Ještě, abych k této kapitole nezapomněl, je tu jedna malá vsuvka na doplnění. Na toto téma jsme si pro vás připravili video z naší sekce „bylo-nebylo“. Doufáme, že se vám video bude líbit a že si ho užijete minimálně tak, jako jsme si užili jeho tvorbu my:
No dobře, název máme a co logo?
Vymýšlení vzhledu loga byl už trochu větší oříšek. Různé malůvky a čmáranice pokryly kopu papírů a listů v diáři. Pomalu i zdi bytu byly pomalované. Pořád se něco upravovalo, doplňovalo, mazalo, a tak pořád dokola, dokud jsme nebyli aspoň trochu spokojení. Za několik týdnů putovaly ty nejvhodnější návrhy k odborníkům do grafického studia ve Zlíně k dalšímu dopracování a k překlopení do elektronické podoby. Ti na základě našeho zadaní vytvořili hned několik rajcovních designových variant nového loga. My jsme měli hned jasno, který se nám líbí nejvíce, ale pro jistotu jsme to dali k posouzení některým našim kamarádům, kteří nám výběr naší TOP varianty vesměs potvrdili. Nejsme totiž nikterak fanoušky erbů, škopků a jiných ozdob v pivovarnických logách, a tak jsme zvolili tu nejjednodušší a nejvzdušnější alternativu, která tak nějak podtrhovala to, co bychom rádi vyjádřili pod zvoleným názvem našeho pivovárku. Věříme, že se logo bude líbit i vám.
Kde to celé spácháme?
S odstupem času musím uznat, že jsme nad touto otázkou až zbytečně moc bádali. Tehdy jsme ale i ty nejpřestřelenější nápady brali za reálné. Například se nás nějaký čas držela myšlenka vytvořit „kočovný“ kontejnerový pivovar. Hlavním benefitem mělo být to, že se v případě potřeby snadno přiblížíme směrem k potenciálním zákazníkům tím, že minipivovar fyzicky přemístíme. Idea to byla vskutku zajímavá, ale v konečném důsledku šlo o nerealizovatelnou blbost. Na co by nám byla možnost se přemisťovat, když z podstaty věci chceme vytvořit pivovárek reflektující lokální prvky oblasti Vizovických vrchů a chceme stát na místě, kam může kterýkoliv z lázeňských rekreantů přímo přijít a ochutnat naše pivo. Taky si myslím, že by kočovný pivovar dost dobře nefungoval z pohledu legislativního. Už vidím například celníky, jak mě nahánějí s mým kočovným pivovarem po celém okrese, aby u mě provedli kontrolu evidence vyrobeného množství alkoholu. No, prostě, tohle by fakt nešlo.
Pak jsme konečně začali hledat konkrétní plac. Lokalita kolem Luhačovické přehrady byla nedostupná. Celkově v obci a okolí byly ceny většiny nemovitostí příliš vysoké. Jedna alternativa střídala druhou, až nám to nakonec docvaklo. Znáte přísloví „pod svícnem je největší tma“? Tak my jsme si v té tmě to místo našli.
Napadlo nás totiž využít prostory poloprázdné stolárny, která se nachází u našeho bydliště. Stolařině se zde aktivně věnuje švagr, avšak ten zhruba 60 % prostoru nemovitosti nevyužívá. Pradědečkovi dílnu znárodnil komunistický režim a rozšířil ji na velikost dřevopodniku v té době zaměstnávajícího kolem 20 pracovníků. Pro jednoho řemeslníka je to však zbytečný kolos. Nezbývalo nic jiného, než svolat rodinnou radu a zkusit domluvit podmínky umožňující využívat objekt k našim společným potřebám.
A jak to bylo dál? To zase někdy příště. Nenechte si ujít další díly našeho příběhu o budování minipivovárku a budeme moc rádi, když nás budete sledovat na Facebooku nebo také na Instagramu @pivokomonec.
Tak dej Bůh štěstí!
Roman a Jana Jánošovi alias Pivní srdcaři.